Van obstakel naar identiteit. Wanneer wordt je verhaal een gevangenis?

We leven in een tijd waarin kwetsbaarheid zichtbaar maken wordt beloond. Persoonlijke verhalen zijn valuta geworden. Waar we vroeger onze obstakels in stilte droegen, worden ze vandaag uitgelicht, gevierd en gemonetariseerd. En daar is in de kern niets mis mee; verhalen helen, verbinden en inspireren. Maar wat gebeurt er als een obstakel niet slechts een hoofdstuk in je leven blijft, maar je hele identiteit wordt?

De waarde van het verhaal

Laten we vooropstellen: het is essentieel dat moeilijke verhalen verteld worden. Schaamte, trauma, pijn, ze verliezen hun grip zodra ze woorden krijgen. Het delen van persoonlijke worstelingen heeft talloze mensen geholpen om zich gezien en begrepen te voelen. De bewegingen rondom mentale gezondheid, lichaamsacceptatie en sociale inclusie zijn belangrijk én noodzakelijk.

Maar er is ook een keerzijde die steeds zichtbaarder wordt.

Wanneer het obstakel je identiteit wordt

Sommige mensen raken zo verstrengeld met hun verhaal dat ze het tot hun hele zijn maken. Ze bouwen er carrières omheen, worden ambassadeurs van hun pijn, influencers van hun beperking, ondernemers van hun worsteling. En als dat obstakel dan ooit wél overwonnen wordt, wat dan?

Wat als je jezelf volledig identificeert als 'die met trauma', 'die met overgewicht', 'die met burn-out', en je er vervolgens economisch afhankelijk van wordt om dat verhaal te blijven vertellen? Mag je dan nog veranderen? Groeien? Herstellen?

De ironie is: datgene wat je ooit klein hield, houdt je nu wederom gevangen. Alleen deze keer niet door de pijn zelf, maar door de omarming ervan als identiteit.

Ruimte voor groei

Wat als we verhalen gaan zien als aanleiding, niet als eindstation?

Wat als we pijn gebruiken als brandstof voor verandering, en niet als fundament voor ons levenswerk? Je mag beginnen bij je obstakel. Maar je hoeft er niet te blijven wonen. Je mag verder bewegen, groeien, evolueren. Je identiteit is niet in steen gebeiteld, het is vloeibaar, in beweging, net als het leven zelf.

Meer empathie, méér waarheid

We hebben empathie nodig, ja. Maar ook realiteitszin. We mogen milder zijn, maar ook eerlijker. Niet alles hoeft in het extreme: niet ieder verhaal is een merk, niet ieder obstakel een label. Soms is het gewoon een ervaring, bedoeld om je te vormen, niet om je te definiëren.

En misschien is dat wel de echte bevrijding: dat je niet hoeft te blijven wie je ooit was. Ook niet als dat verhaal goed verkoopt.